In voorgaande blogs heb ik al veel gedeeld. Alleen heb ik nog niet gedeeld waar mijn eigen reis heen gaat.
Voor mijn gevoel had ik eerst wat tussenstops nodig en de moed om mijn eigen bestemming publiekelijk te delen. Het is namelijk voor velen niet de meest voor de hand liggende bestemming. Het is goed om te weten dat iedereen zijn eigen, persoonlijke bestemming(en) heeft in het leven. En door mijn reis en bestemming te delen hoop ik dat ik anderen aanspoor om hun eigen bestemming te kiezen. Ook wanneer deze misschien niet direct past in het perfecte plaatje van je familie, vrienden of de maatschappij in het algemeen.
Mijn bestemming is er namelijk eentje die ik eerder in mijn leven ook al had gekozen. Alleen was ik toen nog te jong en wist ik eigenlijk nog helemaal niet wat ik nou eigenlijk wilde in het leven. Nu ben ik ouder, heb ik meer meegemaakt en wist ik vooral heel goed wat ik niet wilde. Dus kwam het moment om te gaan ontdekken wat ik dan wél wil. Mijn reis is ongeveer een jaar geleden echt begonnen, zonder dat ik het eigenlijk zelf bewust door had.
Dat mijn zoon zijn Eerste Communie wilde doen heeft er voor gezorgd dat we weer iedere zondag naar de kerk gingen. Of in ieder geval de zondagen dat de kinderen bij mij waren. Die andere dagen was ik bij mijn vriend en vond dat (toen) een prima excuus om niet naar de kerk te gaan. Maar ja, wanneer God je aanraakt, hoe kun je dan nog nee zeggen. Dus na ongeveer een half jaar ging ik ook op de zondagen (of zaterdagavond) dat ik bij mijn vriend was naar de kerk.
Een paar gebeurtenissen die elkaar snel opvolgde kwam bij mij het besef welke richting ik op wilde. Wat mijn bestemming zou kunnen gaan worden.
De eerste gebeurtenis was een soulkey-sessie bij mijn lieve collega hypnotherapeut Iris van de Does. Tijdens die sessie vielen zoveel stukjes op zijn plek en werd me heel veel duidelijk.
Een twee weken daarna werd er in de parochie een 24 uur van aanbidding georganiseerd. Precies in het weekend dat ik met mijn vader had afgesproken dat de kinderen van vrijdag tot zondag bij hem zouden gaan logeren. Nou geloof ik niet in toeval, alles gebeurd met een reden. Dus dit was voor mij een uitstekende gelegenheid om me in te schrijven voor één of twee uur aanbidding. Uiteindelijk waren het heel wat meer uren van aanbidding waarin veel van wat in die soulkey-sessie naar boven was gekomen bevestigd werd. Die vrijdagnacht heb ik dan ook een belofte gedaan. En toen kon ik bewust gaan beginnen aan mijn reis.
Concreet houd dit in dat ik mijn leven als moeder, ondernemer en werknemer combineer met een leven zoals kloosterlingen leven. Wat ik geleerd had bij de zusters van het Kostbaar Bloed ben ik langzaamaan gaan inpassen in mijn leven nu. Wat past en kan wel, wat kan niet.
In het begin was het vooral dat ik van de getijden (dagelijkse gebeden van kloosterlingen, soms wel 7X per dag) de Lauden (ochtendgebed) en de Completen (dagsluiting) in paste in mijn dagelijkse routine. Naar mate de tijd verstrijkt en ik steeds beter mijn dagen ga plannen zijn hier de Vespers (avondgebed) en de Lectio Divina aan toegevoegd.
Een ander ding wat ik heel fijn vond aan het leven in het klooster was dat je in de ochtend nooit na hoefde te denken over wat je aan zou trekken. Iedere dag droeg ik toen hetzelfde: Zwarte overgooier met een witte blouse of een zwarte rok met witte blouse. Dat heb ik nu dus ook overgenomen: Iedere dag draag ik tegenwoordig vaak dezelfde zwarte jurk. (Geen nood ik heb er 4 van, dus ik kan wisselen ;))
De volgende stap is nu dus het (her)ontdekken van de Regel van Benedictus en die gaan toepassen op mijn leven. En zo rolt zich mijn pad steeds verder voor me uit. En zullen er telkens nieuwe stappen ontvouwen in mijn reis, die er voor zorgen dat ik steeds dichter bij mijn bestemming kom: Een Godgewijd leven in de wereld, maar niet van de wereld.
Reactie plaatsen
Reacties